نیمه راه

دیشب باران خوبی بارید. آرامبخش بودن باران را در تهران قدم زدن تجربه کردم.

خیلی سخته که آدم ها فراموش کار می شوند و وسط راه تو را جا میزارن.

امیدوارم باران که می برد بر سر آدم ها خاطرات و حرف هایمان را  می زنیم را به یاد آرود.

باران خیلی نشاط آور است.

من عاشق بارانم. بارانی که خیلی زنده کننده تن های مرده موجودات بی جان و جاندار است.

هیچ کسی روی حرف های خودشون نمی ماند.

باران در بال های فرشته ی از یاد رفته چگونه نقش بر سر خورشدید می  زند.

تنها در خانه و افکار سر بر پروانه تا کجا بر باد روانه زده

تشنه ی حرف های خاک خورده امید وار بر طاقچه ی دل سر نهاده

سر در آسمان دیگر انتظار هیچ پروانه بر قول خانه بر سر ننشانده

- سعی کنیم حرفی که میزنیم زیر آن نزنیم. وسط راه کسی را نزاریم.

هیچوقت کسی راهم بزرگ نکنیم که فردا خودش را گم نکند.